Det stoppar ikkje her er 11 noveller med nerve som fortel om einsemd, misforståingar, kva me seier, lar vera å seia, og korleis nære augneblink oppstår mellom framande.
Ein hundemann i band slit seg og beinar av garde. Ei kvinne på flyplassen drøymer om kuk medan mannen hennar handlar Mentos. Knut feirar fødselsdagen aleine på kjøpesenterkafeen då ei kvinne dukkar opp med pamfletten TVIL IKKJE.
«full av talent og evne. Forfatteren synes å ha et særlig godt grep om nettopp dette skakke, forvrengte og smått uhyggelige. Og det lover jo godt for fortsettelsen.»
Sigmund Jensen, Stavanger Afteblad, 19.10.2020«Tone Myklebusts herlege skråblikk skaper tekster med godt driv. (...) Samlinga består av elleve ganske korte noveller. Felles for dei er det litt skeive blikket på aparte personar som i for stor grad lever i si eiga boble. Det er både skarpt og underhaldande, og dei beste tekstane er verkeleg gode.
Felles for menneska i Myklebusts tekster er at dei lever litt på sida av samfunnet eller litt på sida av seg sjølv – eller båe delar. Mange av novellene er fortalde i eg-form, noko som avslører diskrepansen mellom den indre røynda og den ytre. Her er mykje einsemd, sterkt skildra i «Det blir nok torever», om førtitoåringen som ikkje tar sjansen på kontakt eller selskap, og meir humoristisk i nettdatingfarsen «Neste fredag». Språket er stramt og skore inn til beinet, med mange gode og presise ordbilete. (...) I soga om hundemannen tar Myklebust det bisarre og skeive heilt ut i ei stilsikker novelle som eg las med skrekkblanda fryd. (...) Det er både attkjenneleg og herleg absurd. Novella «Det stoppar ikkje her» handlar vel i botn og grunn om å kjenne seg tvinga til å vere hyggeleg når ein for lengst har fått nok og inst inne vil slå. Hovudpersonen er frå før pressa opp i eit hjørne, og når ho møter ei ho slett ikkje vil snakke med på kafé, endar ho med å ta ut den indre frustrasjonen på eit uskul-dig menneske, i ei tekst som både overraskar og er herleg rå. (...) Myklebust har heilt klårt eit talent for det absurde som ho burde utnytte endå meir i seinare utgivingar.»
