Du husker ikke dette

«Ei mors skilsmisse-skriv til dottera—med desperasjonen som mektig drivkraft. (...) Romanen er stila som eit personleg notat frå Nelly til den no vaksne Linda, der ho skildrar sommaren som dottera er for lita til å hugsa. Alt frå tittelen vert denne inderlege du-forma etablert, eit berande element i boka: ei mor som treng å forklara, å synleggjera tankestraumen, vurderingane, uvissa knytt til brotet med faren. Meir overordna peikar Kahrs kompromisslaust på vala vi tek som påverkar barna djupt, men som gjerne vert rasjonalisert bort med forsikringar om at «vi gjorde så godt vi kunne». Romanen erstattar slike forsikringar med spørsmål. Har Nelly gjort sitt beste? I tankestraumen hennar flyt stadige innvendingar og uro: «Hvordan kunne jeg ta feil på noe så avgjørende som å velge far til barnet mitt?» Skulle ho ha blitt hos far til Linda? Kvifor er marginane så små mellom eit forhold som varer og eit brot som sender barn ut i stadige oppbrot, pakking av bagar og fordeling av alt frå klesplagg til kjensler? Forma på romanen tillèt Kahrs å ta i desse spørsmåla på ein truverdig måte, med ei mors desperasjon som mektig drivkraft. (...) Kahrs [er] verkeleg kvinne for å løfta opp problemstillingar knytt til barn i skilsmisse på ein interessant måte. Sidan hovudpersonen Nelly er mykje ærlegare i notatet enn i samtalane i kollektivet får vi fin dynamikk mellom hennar ulike stemmer, og samstundes som tema som skilsmisse og abort, og deira ringverknader vert utforska. Begge inneber val som er normaliserte i samfunnet vårt, men i Kahrs univers vert dei krefter med kaos- og katastrofepotensiale. At biologi og morsinstinkt til tider overdøyver mange andre argument, kjem dessutan fram på sjeldan ærleg vis. (...) Kahrs bitande realisme i avslutninga etterlet ei råkande påminning om at gode intensjonar ikkje alltid når dit ein vil.»